รักใต้ร่มไทร [สักขีแม่ปิง]
เห็นไทรพลิ้วใบเมื่อต้องลม
ชี้ชวนให้เจ้าชมพรอดรักพรรณา
ม่านไทรย้อยห้อยระย้าพาร่มเย็น
เหมือนหนึ่งเป็นวิมานเมืองฟ้า
ลมโชยหวนมวลดอกไม้นานา
หอมไม่เกินไปกว่านวลแก้มน้อง
อุ๊ยอย่าต้องของหวงห้าม
พี่เชยเพียงนิด
ไยน้องปิดห้ามปราม
มิควรหยาบหยาม
ชมเพราะความเสน่หา
อายฟ้าดินเถอะพี่ขา
ดวงตา
ฟ้าดินนั้นควรจะอิจฉา
ท่านหาความรักไม่ได้
คำช่างหวาน ฮึมฮืม
นานคงเบื่อลืมเยื่อใย
รักพี่นี้มาจากใจ
เปรียบปานร่มไทรใหญ่และยงยืน
แม้ม้วยดินสิ้นโลกไทรโยคคลอน
รักอาจถอนกลายเป็นอื่น
รักเดียวแน่วแน่
เดี๋ยวแปรขมขื่น
สาบานต่อหน้า
รักเผลอเป็นอื่น
มิยอมเป็นอื่น
งั้นชื่นปรางได้
ณ ร่มไทร
สองร่วมใจขอวอนสวาทให้
ยั่งยืนเหมือนไทรที่ร่มรื่น
ชื่นสุขเสมอเอย