เศรษฐีอนาถา [Pt. 2]
จึงสาธกยกภาษิตไว้ให้ใคร่ครวญคิด
ฝึกจิตหลานเหลน
เพื่อนรักเพื่อนร้าว
เพื่อนเช้าชั่วเพล
เพื่อนพาลชวนเผ่น
เวรและกรรม
ยามเรามั่งมีระรี้ระริก
ช่วยตำน้ำพริก
ละลายแม่น้ำไม่มีประโยชน์เกิดโทษที่ทำ
ต้องย้ำระยำก่อนวายชนม์
อะเสวนา
จะพาลานัง
อย่าเพิ่งตามหลังพวกอกุศล
ปากอย่างใจอย่าง
พรางหลุมกล
เพื่อนกินมากล้นเพื่อนตายไม่มี
คำโบราณกล่าวขานให้คิด
คบบัณฑิต
ไม่ผิดวิถี
บัณฑิตจะพาไปหาความดี
ตามวิธีแห่งสาธุชน
คนโง่มักดื้อ
ไม่ถือนักปราชญ์
ชอบอวดฉลาดใจขาดกุศล
เหมือนทัพพี
ที่เขาเอาคน
หม้อแกงจนเหี้ยนหักไป
ไม่เคยรู้รส
สักหยดเดียวเค็มมันหวานเปรี้ยว
จะเป็นไฉน
เพราะอวิชชาติดหนานอกใน
บังตาบังใจให้หลงเลือน
ไม่เตือนตน
ให้พ้นผิด
มีแต่อมิตรจ้องคิดเชือดเฉือน
เตือนตนไม่ได้แล้วใครจะเตือน
ตนแชเชือนไม่เตือนตัว
ย่อมเสื่อมศักดิ์
และเสียศรี
ทั้งทั้งที่มีปัญหาท่วมหัว
สิ้นเปลืองไม่บ่นยากจนไม่กลัว
เพราะหลงลืมตัวสุดท้ายระทม
จะคบคนให้ดูหน้า
ออกเภตราก็ต้องดูลม
เช้าสายบ่ายค่ำอย่าทำโง่งม
จะต้องระทมเช่นเรื่องนิทาน
อย่าได้เอาอย่างลูกชายเศรษฐี
ที่ในเรื่องนี้ไม่มีแก่นสาร
ต้องโศกสิ้นทรัพย์ถึงกับขอทาน
ขออวสานนิทานทีเอย