เหยียบโลกผิด

โถเราเป็นลูกกำพร้า
ตั้งแต่เกิดมาหม่นหมองเต็มที
ใครเหลียวแลพ่อแม่ไม่มี
จวบจวนจนถึงปีได้บวชเรียน

เหมือนคนเหยียบโลกผิดคิดแล้วกลุ้ม
ชีวิตหนุ่มเหมือนเรื่องราวที่เขาเขียน
นิยายเศร้ารันทดเป็นบทเรียน
ที่วนเวียนผันแปร
ไม่แน่นนอน

ตั้งแต่เล็กจนใหญ่
ใครเป็นพ่อ
เฝ้าแต่รอหายหน้า
พาสังหรณ์

แม่ก็บ่ายหน้าเบนเส้นทางจร
เขาตัดรอนทิ้งเรา
ให้เฝ้ารอ
เมื่อสิ้นพ่อสิ้นแม่เหมือนแพแตก เออเอ้อเออ

เมื่อสิ้นพ่อสิ้นแม่เหมือนแพแตก
ต้องย้ายแยกกันไป
อยู่ไหนหนอ
เลยไม่รู้พงษ์เผ่าสืบเหล่ากอ
เพราะต้นต่ออยู่ไหน
ไม่กลับมา

อยู่กับยายคนหนึ่ง
ซึ่งแก่เฒ่า
ได้เลี้ยงเราจนโต
โอ้ยายจ๋า
ยายก็ดับแดดิ้นสิ้นชีวา
ต้องฟันฝ่ามรสุม
กลุ้มเต็มที

เสียงเข้าโฮ่ได้ฟังวังเวงแว่ว
เอ้อเออเออเอย
ว่าเสียงเขาโฮ่ได้ฟัง
วังเวงแว่ว

หน้าบวชแล้วโฮ่ร้อง
รวมน้องพี่
อยากจะบวชเหมือนเขา
เศร้าชีวี
เราไม่มีพี่น้อง
เฝ้ามองดู

ยี่สิบเอ็ดมิถุนาพารันทด
เสียงไวพจน์ร้องกล่าว
มาเป่าหู
เครื่องขยายแว่วมาน้ำตาพู
พ่อแม่อยู่ที่ไหน
ให้กลับคืนมา