Requiem

Πωσ το 'φεραν ο χρόνοσ κι ο καιρόσ
Σε τραγουδιάρα χώρα μοναχόσ
Καλογεράκοσ γκρίζοσ σκονισμένοσ ψαλμόσ
Αποδεκατισμένοσ κρυφόσ κλεισμένοσ σιωπηλόσ

Κλείνεισ καλά το σπίτι σου
Γεμίζεισ το ποτήρι σου
Βαφτίζεισ το κλειδί σου φυλακή
Ό, τι σ' ελευθερώνει σε κλειδώνει
Κι ό,τι σε φανερώνει είναι που δεν το διάλεξεσ εσύ

Είσαι άλλοσ ένασ μέσα στουσ πολλούσ
Δωμάτιο σ' ένα σπίτι από καπνούσ
Κι είσαι μια τυφλωμένη καπνοδόχοσ
Κι ο κουρασμένοσ ξενοδόχοσ
Του άφραγκού σου εαυτού

Κλείνεισ το παραθύρι σου
Και σπάζεισ για χατήρι σου
Τη λέξη που αγαπούσεσ πιο πολύ
Ό, τι δε σε σκοτώνει σε χρεώνει
Κι ό,τι σε ξεπληρώνει είναι η αφεντιά σου η μισή

Μια μέρα θα βγω από το σπίτι και θα έχουν φύγει όλοι
Παντού ερημιά όλα παρατημένα ανοικτά
Ένα ξυπνητήρι θα χτυπά και κανείσ δε θα το κλείνει

Ήρθε το τέλοσ του κόσμου
Μπήκαν σε κάτι τεράστια ιπτάμενα κλουβιά
Και φύγαν να γλιτώσουν
Όσουσ δε χώρεσαν τουσ σκότωσαν
Κι έμεινα μόνοσ

Μα πωσ δεν το έμαθα
Το είπε το ραδιόφωνο το είχα κλείσει
Το είπε η τηλεόραση την είχα σπάσει
Το είπαν οι αρμόδιοι δεν ψήφισα
Κι έμεινα εδώ

Θα βάλω τα καλά μου
Θα ανέβω στο λόφο
Να δω το τελευταίο ηλιοβασίλεμα
Θα θυμηθώ ένα παραμύθι
Κάπου μακριά οι άνθρωποι
Θα νομίζουν πωσ είναι ακόμα ζωντανοί

Θα ξημερώσει ο πόνοσ και θα δεισ
Το φωσ τησ σταυρωμένησ κυριακήσ
Θα ‘ναι το σύννεφο άδειο δίχωσ λόγια σταματημένα τα ρολόγια
Θα ακούν τον χτύπο τησ βροχήσ

Κλείνεισ καλά τ' αυτιά σου
Και στ' αγέννητα παιδιά σου λεσ
Τα όνειρα που δεν πρόλαβεσ να δεισ
Ό,τι κι αν σε γλιτώνει δε σε σώνει
Σε γατζώνει στην αγχόνη τησ κρυμμένησ σου ζωήσ