Βάτραχος

Στα νερά τησ πηγήσ ένασ βάτραχοσ
Λυπημένοσ βαρύσ και ατάραχοσ
Ποιοσ να ξέρει τι να σκεφτότανε
Κι αν στον κόσμο κανείσ τον νοιαζότανε
Ποιο ραβδί μαγικό να τον άγγιξε
Και ποτέ την ψυχή του δεν άνοιξε
Το ποτάμι μπροστά του αγνάντευε
Τι του έφερα δώρο δε μάντευε

Από μένα με αγάπη
Απ τα βάθη τησ καρδιάσ
Πάρε τούτο το φιλάκι
Κι όταν γίνεισ βασιλιάσ
Μην ξεχάσεισ τα παιδιά
Που κοιμούνται στα παγκάκια
Και ξυπνάνε βατραχάκια

Η αγάπη τον κόσμο ανάστησε
Κι ένα νούφαρο πλάι του βλάστησε
Το ποτάμι ξανά πίσω γύρισε
Στην πηγή που η άνοιξη μύρισε
Παραμύθια κι αλήθεια μπλεχτήκανε
Και τα μάγια τησ νύχτασ λυθήκανε
Μια ευχή στο αυτί του ψιθύρισα
Άνοιξα αγκαλιά και τον φίλησα

Από μένα με αγάπη
Απ τα βάθη τησ καρδιάσ
Πάρε τούτο το φιλάκι
Κι όταν γίνεισ βασιλιάσ
Μην ξεχάσεισ τα παιδιά
Που κοιμούνται στα παγκάκια
Και ξυπνάνε βατραχάκια