Vüür Johr un Daach

Et weed langsam hell, ald widder kaum jeschloofe, jed volle Stund de Glockeschlääsch jezällt. Durch et Projramm jezäppt, jootweißwer ahnjeroofe, en Messestadt, irjend' e Hotel. E Zemmer met Fröhstöck, Bibel un Pay T.V. un nem Porträt, dat övver'm Bett hängk: En holde Fee, en ener Art vun Huhziggskleid. Vüür Johr un Daach, unnohbar wie'n Königin, vüür Johr un Daach, unwirklich wie'n Fee, vüür Johr un Daach, hätt'e Mädche su ussjesinn, vüür Johr un Daach, lang lang vorbei. Wer sie wohl woor? Kein Ahnung, ir'ndne Schoss halt, dä vüür Johrzehnte wer met Akrebie jemohlt. Woor sie verwandt me'm Möhler oder bloß ne Auftrach, dä ihn ahm Levve heelt, ne Job für paar Mark Sold? Em Ärm ene Bloomestruhß, däät saare Lilije, en ihrem Bleck datselve Rätsel, dat mich schlooflos jemaht, schon die jottweißwievillte, jottverdammte Naach