Η πένα

Του τάσου ο βασιλικόσ
Του νίκου το ποστάλι
Του κώστα οι περαστικέσ
Μ’ ανοίξανε φτερά
Στα σύννεφα με δέσανε
Στου κρόνου το κεφάλι
Μα εγώ είχα πένα άστρωτη
Που όλο έμπαζε νερά

Μα εγώ είχα πένα άστρωτη
Και λόγο σαν λιμάνι
Που καρτερεί μια θύελλα
Να σπάσει η εμπασιά
Και να κοπούν οι κάβοι του
Να γίνει πυροφάνι
Να βρει μια λέξη όμορφη
Και ασ χαθεί μετά

Να βρει μια λέξη όμορφη
Κανείσ να μην την ξέρει
Μα σαν τη λεσ να λύνεται
Του πόνου ο χρησμόσ
Και έβγαινα μεσάνυχτα
Και έστηνα καρτέρι
Και διάβαζα τα όνειρα
Μέχρι το πρώτο φωσ

Και διάβαζα τα όνειρα
Μικρέσ πυγολαμπίδεσ
Που ξέφευγαν και πέταγαν
Για μέρη μακρινά
Και είπα η λέξη μου είν’ αυτή
Και γέμισα σελίδεσ
Μα είχα πένα άστρωτη
Κι όλο έμπαζε νερά