Κατρακύλες

Το μολύβι χαράζει τον νου σαν νυστέρι
Κι αλυχτούνε οι μνήμεσ σαν σκύλεσ
Ξεπηδάνε παλιάτσοι με τεράστιο χέρι
Και δυο τρεισ πλαστικέσ κατρακύλεσ

Ανεβαίνει ωσ τα χείλη μια λέξη χαμένη
Μα δε βρίσκει αυτί να φωλιάσει
Σ’ ένα σπίτι που γέρνει η γιορτή επιμένει
Γιατί η μέρα μασ έχει ξεχάσει

Δεν πονάμε δεν κλαίμε δεν έχουμε μάνα
Γεννηθήκανε πάνω στ’ αστέρια
Σαλτιμπάγκοι κι αγύρτεσ μια ζωή σε νιρβάνα
Σιωπηλά σκοτεινά νταραβέρια

Στην αρχή χελιδόνια στο τέλοσ γουρούνια
Ποιοσ θεόσ μασ χαρίζει ξεφτίλεσ
Ποια φωνή μασ κοιμίζει σαν ξύλινη κούνια
Με δυο τρεισ πλαστικέσ κατρακύλεσ