Ο μικρός ροκάς

Θα σασ πω μια ιστορία απ’τα 80's παλιά
Που τη ζούνε τ’αγοράκια που το παίζουνε σκληρά
Ήμουν παιδάκι άβγαλτο με βράδια θολά
Γεμάτο ερωτήσεισ και με πιο πολλά μαλλιά
Ήθελα να ξυριστώ κι έτσι γκόμενεσ να βρω
Για να δούνε και οι φίλοι επιβήτορα σωστό
Μέχρι που φάνηκε μπροστά μου αυτή
Και είπα εδώ αρχίζει και τελειώνει η ζωή
Μα στο τέλοσ το ειδύλλιο μου βγήκε μούφα
Κι ο σκληρόσ έγινε φίλε μαλακόσ σαν τρούφα
Κι από heavy metal άκουγα duran duran κι αρλέτα
Που μου’γραψε αυτή σε μια εξηντάρα κασέτα
Και ντρεπόμουνα πολύ που αυτό μου’χε συμβεί
Γιατί ήμουν ροκάσ κι είχα γίνει αλοιφή

Ντροπή ντροπή ντροπή αχ τι ντροπή
Που’χεισ ερωτευτεί

Για τουσ φίλουσ στην καρδιά μου δεν είχα πια χώρο
Και όλοι στην παρέα με φωνάζανε φλώρο
Γιατί έκλαιγα χτυπιόμουνα και πόναγα για κείνη
Κι αυτό είναι ανεπίτρεπτο σ’αρσενικό να γίνει
Κι εκεί που όλη μέρα τριγυρνούσα να τη βρω
Κι εκεί που απ’την καψούρα μου έλιωνα σαν παγωτό
Μου ερχότανε στ’αυτιά μου μία γνώριμη φωνή
Που μου’λεγε ντροπή ντροπή ροκά ντροπή

Ντροπή ντροπή ντροπή ροκά ντροπή
Που’χεισ ερωτευτεί

Οι αγάπεσ οι παλιέσ μοιάζουν ταινίεσ παιδικέσ
Μία σκέψη τόσο αθώα τόσο νέα
Που την πνίγει η ανάγκη το να αποδείξεισ πωσ
Είσαι άντρασ έχεισ ρόλο είσαι ο αρσενικόσ
Κάτι σαν καρικατούρεσ είναι οι παλιέσ καψούρεσ
Που μ’αυτέσ χαμογελάμε μα πονάμε κρυφά
Γιατί η ζωή είναι σκληρή και για τ’αγόρια τελικά

Ντροπή ντροπή ντροπή αχ τι ντροπή
Που’χεισ ερωτευτεί