Ερωδιοί

Χθεσ η βάγια ακτορίδα
Στην αβέβαιη νύχτα μέσα
Ευαρεστήθει και μασ είπε
Για το χαμό του διομήδη

Τισ αφράτεσ ποιεσ αιθρίεσ
Τισ ανθίζουν και τισ κρύεσ
Τισ βραδιέσ μεσ στο χειμώνα
Άλλο να μη νιώθουν μόνα
Πλάσματα σαν την αιγιάλεια
Φλόγεσ καίνε τα παράλια

Λυπούνται στουσ κλώνουσ οι ερωδιοί
Οι ναύτεσ οι συντρόφοι του ανδρείου διομήδη
Τισ πέτρεσ που πίσω τουσ κάπνιζαν
Τησ τροίασ τουσ έρημουσ τόπουσ
Αφήσαν μα του γυρισμού τουσ
Αγύριστοσ στάθηκε οι δρόμοσ

Τισ αφράτεσ ποιεσ αιθρίεσ
Τισ ανθίζουν και τισ κρύεσ
Τισ βραδιέσ μεσ στο χειμώνα
Άλλο να μη νιώθουν μόνα
Πλάσματα σαν την αιγιάλεια
Φλόγεσ καίνε τα παράλια

Στ' απόνησο του γάργανου οι ερωδιοί
Του ξακουστού τα βάσανα κλαίνε του διομήδη

Λοιπόν κυρά του κύρη τουσ
Μόνη να μένει πλάνταξε
Τον χωρισμό δεν άντεξε
Και πήγε με τον κομήτη
Τισ αφράτεσ ποιεσ αιθρίεσ
Τισ ανθίζουν και τισ κρύεσ
Τισ βραδιέσ μεσ στο χειμώνα
Άλλο να μη νιώθουν μόνα
Πλάσματα σαν την αιγιάλεια
Φλόγεσ καίνε τα παράλια

Στ' αδράχτι υψωμένοι οι ερωδιοί
Στα κύματα τησ θάλασσασ
Στέλνουν πικρό τραγούδι

Στη ρότα τησ αιγιάλειασ
Μπήκε ένα νιο αστέρι
Και σ' άγνωστα ξένα μέρη
Ο κύρησ τουσ τώρα τραβά