Αθάνατος

Θέλω να περιγράψω ένα χώρο
πριν, σκεφτόμουνα γι' αυτόν τη λέξη ησυχαστήριο δεν είναι όμως κοιμητήριο
είναι χώρος από αλλεπάλληλες κορυφογραμμές αγρίων οροσειρών
που κάπου κάπου κάνουν τη χάρη σε μια πετρώδη πλατεία
και σ' έναν Αθάνατο
και τι έκπληξη προκαλεί η παρουσία ενός ηλεκτρικού στύλου
αλλά απειροελάχιστης διάρκειας
γιατί το τοπίο έχει αφομοιωτική δύναμη σαρωτική είναι μάλλον η δύναμη της ερημιάς
η έλλειψη της αναπνοής
κι ίσως από αντίδραση το φυτό του χώρου αυτού να το ονόμασαν οι άνθρωποι Αθάνατο
και βέβαια ο αθάνατος είναι λυγερός
και δεν σαρώνεται από φυσικές βιαιότητες
και συγχρόνως τα μικρά λουλούδια του
είναι αισθητικές ισορροπίες σκληρών στολισμάτων-καρπών
και αυτός υποδέχεται τη νύχτα με αδιαφορία
η νύχτα εκεί πέφτει ξαφνικά
χωρίς δύση
η μέρα το ίδιο
και ο μόνος ήχος είναι η ηχώ
και καμιά φορά ξεστρατίζει το κοπάδι
γιατί κάποια έλξη... τέλος πάντων...
αλλά γρήγορα ο βοσκός δίνει το σήμα
τους παίρνει πίσω
και πάλι ο χώρος μένει όπως ήταν πριν
και εγώ που τον ξέρω
τον ξέρω μόνο όταν γίνομαι πουλί αρπακτικό αλλά κι εγώ γρήγορα πετάω από πάνω
γιατί τι να κάνω εκεί
που και να κράξω
τη φωνή μου δεν θα ακούσω
παρά μόνο θα ξέρω - από ποιόν
ότι θα ακουστεί η ηχώ της
μετά το πέρασμα μου.