Dünyaya Atılan Çirkin Ördek

Uyandım tam gecenin dördü
Sabaha karşı bi şey kalmadı
Kalktım ilk sigaramı yaktım
Camdan bakarken mahalle yandı

Yoruldum biraz saçları taradım
Izlerken sokağı lamba patladı
şansım yaver gidecek derken
Sorunlarım hep hep başa sardı

Yoruldum artık mücadeleden
Yardan bana gelmedi artı
Hislerim içimde sönerken yandı
Birden bire hava karardı

Gün ayacak derken sarardı
Yollarım çıkmaz sokağa vardı
Elimde artık tek çare kaldı
Içtim ilacımı tekrar yattım

Gördüm rüyamda bir kara martı
Beyazlar içinde yalnız kalmış
Uçmaya çalışırken dışlanmış
Kanatları bile hep boka batmış

Dedim kendime bende mi buyum
Bundan dolayı mı hep kara huyum
Dedim kendime hep mi buyum
Insanlar mı ben mi bozuğum

Sakat kalmış sanki ruhumun uzvu
Uyum sağlamaktan yorulmuş
Protez takmaktan bunalmış
Uzvunu kabullenip kaderine dalmış

Kaderini sevmekten yanaymış
Zaten tek çare bu kalmış
Dünyaya atılan çirkin ödrek
En sonunda göletine dalmış