Της ψυχής μου τα κρυμμένα

Μοιάζω με πέτρα που λατρεύτηκε ωσ θεόσ
Μοιάζω με εικόνα που λατρεύτηκε ωσ αγία
Κι όμωσ δεν ήμουν παρά άνθρωποσ απλόσ
Που είχα ζήσει μεσ στη μελαγχολία

Και στησ ψυχήσ μου
Τα βαθιά και τα κρυμμένα
Βλέπω πωσ έπαψα να μοιάζω
Πια σ' εμένα

Μοιάζω με κάστρο που το γκρέμισαν να μπουν
Χίλιοι με ξίφη για να πάρουνε την πόλη
Σαν τραγικό παλαιολόγο με ξυπνούν
Να μου φορτώσουν τα εγκλήματα τουσ όλοι

Και στησ ψυχήσ μου
Τα βαθιά και τα κρυμμένα
Βλέπω πωσ έπαψα να μοιάζω
Πια σ' εμένα

Μοιάζω με δέντρο που το έκαψαν φωτιέσ
Και με καμένα τα κλαριά δεν φτάνει επάνω
Μα έχω ρίζεσ για να έρχονται ληστέσ
Να με ποτίζουνε ξανά για ν' ανασάνω

Και στησ ψυχήσ μου
Τα βαθιά και τα κρυμμένα
Βλέπω πωσ έπαψα να μοιάζω
Πια σ' εμένα