Αχ να γύριζαν τα χρόνια τα παληά

Χρόνε απ' το μαύρο σου το διάβα όλα μαραίνονται
Μα δεν μαραίνονται οι πρώτεσ συγκινήσεισ
Και στο τελλάρο σου απ' τη σκέψη μασ υφαίνονται
Με τη βελόνα του ονείρου οι αναμνήσεισ

Όλα μαραίνονται χλωμιάζουνε και σβύνουνε
Κι όσ' απομείνανε πλακιώτικα μπαλκόνια
Τισ τελευταίεσ τουσ στιγμέσ θλιμμέν' αφίνουνε
Γερμένα τ' άμοιρα κι εκείν' από τα χρόνια

Αχ να γύριζαν τα χρόνια τα παληά
Να ξανάνθιζε η γριούλ' αμυγδαλιά
Οι αυλόπορτεσ ν' ανοίξουν οι βαριέσ
Ν' απλωθούνε τησ γαζίασ οι ευωδιέσ

Και στην πλάκα που την έχ' η αθήνα κόρη τησ
Να ξυπνήσουν οι παληοί οι κανταδόροι τησ
Και να τρίξουν κάποιεσ γρίλλιεσ στησ νυχτιάσ τη σιγαλιά
Αχ να γύριζαν τα χρόνια τα παληά

Πάει η παληά μασ η αθήνα πάει χάθηκε
Σαν μιά γριούλα έχει τώρα πειά ζαρώσει
Κι η στερνή περικοκλάδα τησ μαράθηκε
Γιατί δεν βρήκε ένα τοίχο να σκαλώση

Πάει η καντάδα που στην πλάκα μασ γεννήθηκε
Σβήσανε πειά τα σολ μινόρε τα δειλά μασ
Κι η κιθάρα σκονισμένη λησμονήθηκε
Σε κάποιο τοίχο με σπασμένα πειά τα λα τησ

Αχ να γύριζαν τα χρόνια τα παληά
Να ξανάνθιζε η γριούλ' αμυγδαλιά
Οι αυλόπορτεσ ν' ανοίξουν οι βαριέσ
Ν' απλωθούνε τησ γαζίασ οι ευωδιέσ