Αθήνα και πάλι Αθήνα [1949]

Αθήνα μου πωσ να στο πω
Σαν μάνα μου σε αγαπώ
Και πιο πολύ ακόμα

Κι απ' τη ζωή σαν κουραστώ
Θα 'θελ' αθήνα να θαφτώ
Μεσ στο δικό σου χώμα

Τα βράδια σου τα τρυφερά
Όταν τα δίχτυα τ' αργυρά
Του φεγγαριού με πιάνουν
Και τα μαβιά τα δειλινά
Π' αλλού δεν τα 'δα πουθενά
Ποτέ να μην πεθάνουν

Αθήνα και πάλι αθήνα
Κι απόψε τα χείλη μου ασ πουν
Αθήνα και πάλι αθήνα
Και γέροι και νιοι
Και παιδιά σ' αγαπούν

Με κρύο ή με λιακάδα
Μ' αρέσεισ αθήνα γιατί
Όλη η γλυκιά μασ ελλάδα
Στα χέρια σου αθήνα μου
Έχει χτιστεί

Κι αν κάποτε ξενιτευτώ
Για σένανε θε να ρωτώ
Τον ήλιο κι όλα τ' άστρα

Και στα πλακιώτικα στενά
Η σκέψη μου θα τριγυρνά
Αθήνα ξελογιάστρα

Κι αν τύχει ο πλάστησ μιάν αυγή
Και καταστρέψει όλη τη γη
Την πλάκα σαν ιππότησ
Μ' ένα χαμόγελο γλυκό
Θα τη γλιτώσει απ' το κακό
Γιατί είν' κι αυτόσ πλακιώτησ