Για το φτωχό Bertolt Brecht

Εγώ ο bertolt brecht
Είμαι από τα μαύρα δάση
Η μάνα μου στισ πολιτείεσ
Με κουβάλησε
Σαν ήμουνα ακόμα στην κοιλιά τησ
Και των δασών η παγωνιά
Μέσα μου θα 'ναι ωσ το θάνατό μου

Έχω έχω το σπίτι μου
Στην πολιτεία τησ ασφάλτου
Φορτωμένοσ από την αρχή
Με όλα τα μυστήρια του θανάτου
Με εφημερίδεσ με καπνό και με ρακή
Καχύποπτοσ και τεμπέλησ
Κι ευχαριστημένοσ στα στερνά

Φέρομαι φιλικά στουσ ανθρώπουσ
Φορώ καθώσ το συνηθίζουν
Ένα σκληρό καπέλο
Λέω είναι ζώα που μυρίζουν τελείωσ ιδιόμορφα
Και λέω πάλι
Δε βαριέσαι έχω κι εγώ την ίδια μυρουδιά

Το πρωί στο γκρίζο χάραμα
Τα έλατα κατουράνε
Και τα ζωύφιά τουσ τα πουλιά
Αρχίζουν να φωνάζουν
Κείνη την ώρα αδειάζω το ποτήρι μου στην πόλη
Πετάω τ' αποτσίγαρό μου και ανήσυχοσ κοιμάμαι

Απ' αυτέσ τισ πολιτείεσ
Θα απομείνει εκείνοσ που διάβηκε από μέσα τουσ
Ο άνεμοσ δίνει χαρά το σπίτι σ' αυτόν που τρώει
Τ' αδειάζει

Ξέρουμε ότι είμαστε περαστικοί
Κι ότι ύστερα από μασ
Τίποτα τ' αξιόλογο δε θα ‘ρθει
Ελπίζω στουσ σεισμούσ
Που μέλλονται για να ‘ρθουν
Να μην αφήσω τη βιρτζίνιά μου
Απ' την πίκρα να μου σβήσει

Εγώ ο bertolt brecht
Από τα μαύρα δάση
Ξερασμένοσ στισ πολιτείεσ τησ ασφάλτου
Μέσα στη μάνα μου σε πρώιμη εποχή