Οι ερχόμενες

Ν' ανοιγοκλείνει η κουρτίνα και πίσω να φεύγουν
Να ‘ρχονται εδώθε να μασ αγγίζει η πνοή των
Κι οι τεμπελιέσ μασ οι αθώεσ που πάντα μασ ρεύουν
Ν' ανοιγοκλείνουν κι αυτέσ δροσισμένεσ μαζί των

Μαζί μ' εκείνεσ που πλάι μασ με λύσσα βρυάζουν
Μεσ την αυλή στο σαλόνι στον πολυθόρυβο δρόμο
Που μασ κοιτάνε μασ γνέφουν γελούν και φαντάζουν
Προσ τη ματιά μασ και στ' όνειρο και με πανέρια στον ώμο

Στο γλυκολάλο τ' αέρι ανεμίζει και φέρνει
Τα προσωπάκια τουσ όλα γλυκά ροδισμένα
Είναι ξανθέσ και μελάχρεσ λαχτάρα τισ παίρνει
Γι' αυτά τα μάτια μασ σε γλυκό δάκρυ λουσμένα

Θα μπουν μαζί και θ' απλώσουν τα χέρια
Θα μασ χαϊδέψουν μαλλιά στον αγέρα σπαρμένα
Θα μασ μιλήσουν γλυκά σ' αγκαλιάσματα αιθέρια
Θα μασ φιλήσουν με χείλη απαλά μυρωμένα

Κι όπωσ η βάρκα το κύμα μεσ στο μαϊστράλι
Όπωσ σαλεύουν να φτάσουν ν' αγγίσουν στο μώλο
Έτσι τισ σέρνει σε μένα κοντά στ' ακρογιάλι
Εν' αεράκι ν' αδειάσει το τσούρμο τουσ όλο

Να ξεχωρίσουνε τέλοσ τα σώματα εμπρόσ μου
Απ' την ανοιγμένη κουρτίνα στήλεσ να προβάλλουν
Από μακριά κι αν φθασμένεσ τα πέρα του κόσμου
Να γίνουν σωστέσ σιλουέτεσ χωρίσ ν' αμφιβάλλουν

Κι όλο να τρέμει η κουρτίνα κοντά στο φεγγίτη
Όλο ν' αμπώχνουν οι πρώτεσ λαχτάρα να ιδούνε
Ναν τισ ιδώ να γεμίζουνε τέλοσ το σπίτι
Να μη χωρούν και να μείνουν και στην αυλή να μιλάνε

Ήρθαν μα δεν τισ θέλω τόσεσ κοντά μου
Είναι πάρα πολλέσ με κουράζουν μ ‘αλλάζουν
Παρ' τεσ μητέρα! Να φύγουν αν ήρθαν αλιά μου
Όλα τα βίτσια μου αν δουν θα σπαράξουν

Είναι πολλέσ ένα πλήθοσ εγκάρδιο για μένα
Γιατί δεν ήπια παρά την ψυχή των
Μόνο τα λόγια τουσ άκουσα μάνα μου τα χαϊδεμένα
Κι ύστερα φύγαν ήταν πάρα πολλέσ προσ τη γη των

Είχα φυλάξει βαθιά μου μονάχα τη χάρη
Μονάχα τ' όνειρο δεν ονειρεύομαι τώρα;
Χωρίσ ν' αφήνουν κανέναν ίσκιο κι αχνάρι
Τισ είχα ιδεί να μου φέρνουν περίσσια τα δώρα