Στα φεγγάρια λησμονιέσαι

Σαν τον ασκητή που φεύγει
Σαν τον άνεμο που τρέχει
Σαν αυγερινόσ που φέγγει
Μόνοσ το πρωί

Σαν ένα κλεμμένο χάδι
Τησ καρδιάσ παλιό σημάδι
Αγιοκέρι στο σκοτάδι
Σαν κρυφή ευχή

Στα φεγγάρια λησμονιέσαι
Γέρνεισ και παραπατάσ
Κι από τουσ καημούσ κρατιέσαι
Για να μην ξεχνάσ

Πνεύμα μου παραδομένο
Και ψυχή μου μοναχή
Χρόνια θα σασ περιμένω
Να σασ δω μαζί

Παρηγόρια μου και φωσ μου
Στα χαλάσματα του κόσμου
Δυο κουβέντεσ μόνο δωσ' μου
Να ‘χω συντροφιά

Τησ ζωήσ μασ τα κλεμμένα
Τησ καρδιάσ μασ τα χαμένα
Όλα τα ‘χεισ φυλαγμένα
Σε μιαν αγκαλιά