ห้องสีขาว

นอกหน้าต่างทุกอย่างสับสน
มีผู้คนเขาเดินมากมาย
หลากหลายชายหญิงที่อิงคู่กัน
มองด้วยความปวดร้าว
โธ่สาวเจ้ามีกำแพงกั้น
ทุกวันทุกคืนร้องไห้ลำพัง

ห้องนั้นสีขาวแต่สาวเจ้าชุดดำ
ชอกช้ำระกำอยู่เพียงผู้เดียว
ทำผิดใดหนาจะหามีใครข้องเกี่ยว
เปล่าเปลี่ยว เหลียวมองลอดช่องประตู (ฮา)

ในหน้าต่างทุกอย่างเงียบเหงา
มองเห็นสาวซ่อนหน้าหดหู่
อยากรู้
คู่รักเธออยู่ที่ใด
กรรมที่เกิดเป็นหญิง
เขาเชยชมแล้วทิ้งเจ้าไป
ฝากไว้ความทุกข์กับเวทนา

นอกหน้าต่างทุกอย่างสับสน
มีผู้คนเขาเดินมากมาย
หลากหลายชายหญิงที่อิงคู่กัน
มองด้วยความปวดร้าว
โธ่สาวเจ้ามีกำแพงกั้น
ทุกวันทุกคืนร้องไห้ลำพัง

ห้องนั้นสีขาว แต่สาวเจ้าชุดดำ
คืนค่ำ
ดื่มด่ำกับหยาดน้ำตา
นั่นคือครั้งสุดท้าย
พรุ่งนี้ไปใครจะเห็นหน้า
หากสาวฆ่าตัวตายไปเมื่อคืน

ห้องนั้นสีขาวแต่โลกเราไม่ใช่
โหดร้าย
น่ารักมีอยู่คู่กัน
แม้ถ้าเธอกล้าหาญ
บุกฝ่าฟันปีนกำแพงกั้น
ทุกวันสาวเจ้าจะพบเพื่อนร่วมทาง (ฮา)