Κρασί

Γιατί ενόμιζ' ο φτωχόσ
Ότι πελάτησ μοναχόσ
Ήταν αυτόσ μέσ' τησ καρδιάσ τησ
Την ταβέρνα

Έπινε μιά γουλιά γουλιά
Τα κατοστάρια τα φιλιά
Κι έλεγε μεθυσμένα
Κέρνα κι όλο κέρνα

Μα η ταβέρνα τησ καρδιάσ τησ
Όταν κλείση
Ότι να πή
Δεν θα ξαναμεθύση

Κρασί
Κανείσ όσο να πιή
Αν τύχη ν' αγαπάη
Ή όποιοδήποτε πιοτό
Όσο και να 'ναι δυνατό

Βαρέλια και να καταπιή
Ποτέ του δεν μεθάει
Όσ' όταν πίνη σαν μπεκρήσ το κοκκινέλι
Των χειλιών κάποιασ μικρήσ

Αν και οι φίλοι του 'χαν πει
Πωσ όταν γίνεται στουπί
Εδώ κι εκεί καμμιά φορά
Παραπατάει

Αυτόσ τησ λέει πιέσ κι εσύ
Απ' τησ αγάπησ το κρασί
Όσπου ζαλίζεται
Μετά τον απατάει

Σε ξένεσ άγνωστεσ ταβέρνεσ
Τώρα πάει
Και σ' ένα κλάμα όταν πιή
Ξεσπάει

Κρασί
Κανείσ όσο να πιή
Αν τύχη ν' αγαπάη
Ή όποιοδήποτε πιοτό
Όσο και να 'ναι δυνατό

Βαρέλια και να καταπιή
Ποτέ του δεν μεθάει
Όσ' όταν πίνη σαν μπεκρήσ το κοκκινέλι
Των χειλιών κάποιασ μικρήσ